Wanneer je geconfronteerd wordt met de diagnose kanker, start er bij veel mensen een bijzondere reis, niet bij iedereen op hetzelfde moment, maar vroeg of laat komt er een moment dat je ontdekt dat oude patronen en overtuigingen en doen wat je altijd deed, niet meer voldoende houvast bieden voor de toekomst na de diagnose kanker.

Wie ben ik? Na alle behandelingen, alle fysieke ontberingen en mentale pijn. Hoe komt het dat ik het niet meer red met wat ik ken, zoals “sterk zijn” of met wat ik altijd deed; “vluchten” of “zelf oplossen”.
Deze patronen werkten lange tijd en daar ben je misschien wel ver mee gekomen in je leven, maar nu lukt het niet meer, hoe hard je ook je best doet om hetzelfde te doen. Het kost veel energie die je eigenlijk al niet meer hebt door alle behandelingen.

Op dit punt in de hulpverlening vertel ik vaak over het “besneeuwde landschap”.
In deze metafoor maak ik de vergelijking dat je al je hele leven in een besneeuwd landschap woont en dat jij elke dag dezelfde route aflegt naar bijvoorbeeld de bakker. Op deze weg is de sneeuw goed aangestampt en je pad geplaveid, je hoeft er niet hard voor te werken, je weet als vanzelf hoe je moet lopen, daar hoef je niet meer over na te denken. Maar op een dag is deze weg geblokkeerd door een enorme grote boom. Hoe hard je ook werkt, trekt, duwt, klimt enzovoorts, je komt er niet om- of overheen. Het heeft je inmiddels al veel energie gekost en je bent nog steeds niet dichter bij die lekkere warme broodjes van de bakker.
Het enige dat je kunt doen is terug naar huis en daar in de schuur een grote sneeuwschep zoeken (voelt vaak als falen), die natuurlijk ergens helemaal achterin staat, aangezien je deze al jaren niet meer nodig hebt gehad. Vervolgens moet je een nieuw pad vrij van sneeuw maken. Dat is keihard werken en ondertussen staat je interne navigatiesysteem ingesteld op je oude route en blijft daarnaar terugverwijzen (doen wat je altijd deed). Hoe moeilijk is dit, je energie was al zo beperkt en nu moet je ook nog eens zo hard werken! Bij elk kruispunt vraag je je ook nog eens af of dit de beste route is en voel je je steeds onzekerder en machtelozer worden.

De natuurlijke neiging om toch weer in het oude patroon te stappen zit diep in ons verankerd. Een intern conflict is vaak wat er volgt, je voelt dat je een nieuwe weg wilt bewandelen maar ook heb je de intense behoefte om het oude bekende pad te bewandelen.
Vastbesloten ga je verder op je nieuwe reis, gepaard met pijn, verdriet en eenzaamheid.
Vaak hoor ik “ik wil het zo graag anders doen, maar ik weet niet hoe?”
Hulp vragen op je reis naar je nieuwe ik is lastig, dat past niet bij wat je kent of hebt geleerd.

De reis tijdens en na kanker, is een reis waarbij iedereen zijn eigen pad kiest, dit op zijn eigen tempo en zijn eigen manier aflegt. Het gaat vaak met vallen en opstaan, met persoonlijke groei en transformatie.

Het loslaten van oude patronen en overtuigingen die niet meer passen bij je nieuwe ik is een pijnlijke fase, dat heeft tijd en aandacht nodig en dit hoef je niet alleen te doen.
Waar ben jij op je reis? En wie helpt je erbij?